Αληθινές ιστορίες μεταμόρφωσης μέσα από την ομοιοπαθητική — όταν η θεραπεία αγγίζει την ψυχή.

Αληθινές ιστορίες μεταμόρφωσης μέσα από την ομοιοπαθητική — όταν η θεραπεία αγγίζει την ψυχή.

Η θεραπεία μου με φυσικό τρόπο

«Η μέρα που σταμάτησα να φοβάμαι το άγχος»

Ονομάζομαι Ειρήνη και για χρόνια πάλευα με κρίσεις πανικού. Στην αρχή νόμιζα ότι κάτι δεν πάει καλά με την καρδιά μου. Έκανα εξετάσεις, οι γιατροί μού έλεγαν πως όλα είναι καλά… αλλά εγώ δεν ένιωθα καλά. Το σώμα μου φώναζε.

Κάποια στιγμή, μια φίλη μου μίλησε για την ομοιοπαθητική. Ήμουν διστακτική. “Μπορεί λίγες σταγόνες να βοηθήσουν σε κάτι τόσο μεγάλο;” σκέφτηκα. Όμως αποφάσισα να δώσω μια ευκαιρία.

Ο ομοιοπαθητικός μου δεν με ρώτησε απλώς για τα συμπτώματα. Μου μίλησε για μένα. Για το πώς αισθάνομαι, τι με αγχώνει, τι με πιέζει. Για πρώτη φορά, ένιωσα ότι κάποιος με βλέπει ολόκληρη.

Η θεραπεία ήταν σταδιακή, ήπια, αλλά ουσιαστική. Μετά από λίγους μήνες, οι κρίσεις άρχισαν να μειώνονται. Ξεκίνησα να κοιμάμαι καλύτερα, να αναπνέω πιο βαθιά. Δεν φοβόμουν πια το άγχος. Το κατανοούσα. Και αυτό ήταν θεραπεία.

«Το δέρμα μου μού μιλούσε… κι εγώ το άκουσα»

Με λένε Κατερίνα και από μικρή είχα έκζεμα. Δοκίμασα δεκάδες κρέμες, κορτιζόνες, αλλαγές διατροφής. Κάποιες φορές είχα ανακούφιση, αλλά το πρόβλημα επέστρεφε.

Ώσπου συνάντησα μια ομοιοπαθητικό που με κοίταξε με καλοσύνη και μου είπε: «Το δέρμα σου είναι φωνή, όχι εχθρός. Πάμε να το ακούσουμε μαζί». Ξεκινήσαμε θεραπεία. Σιγά σιγά, η φαγούρα υποχώρησε. Το δέρμα μου άρχισε να καθαρίζει, αλλά κυρίως ένιωθα πως καθάριζε κάτι μέσα μου. Μια ένταση χρόνων.

Τώρα δεν λέω «είχα έκζεμα». Λέω «είχα μια βαθιά ανάγκη να συμφιλιωθώ με μένα». Και τα κατάφερα.

«Δεν ήξερα ότι το σώμα θυμάται»

Με λένε Αντώνη. Είμαι 45 ετών, μηχανικός. Δεν ήμουν ποτέ ο τύπος που πίστευε σε «φυσικά» ή «εναλλακτικά». Δούλευα πολύ, κοιμόμουν λίγο και είχα συνηθίσει να αγνοώ το σώμα μου. Μέχρι που άρχισαν οι πόνοι στο στομάχι.

Στην αρχή πίστεψα ότι ήταν από τη διατροφή ή το άγχος. Έκανα όλες τις εξετάσεις – τίποτα. Οι γιατροί είπαν “γαστρίτιδα”. Μου έδωσαν φάρμακα, αλλά ο πόνος ερχόταν και ξαναρχόταν.

Η γυναίκα μου επέμενε να δω έναν ομοιοπαθητικό. Δεν ήθελα. Τελικά, πήγα περισσότερο για να της κάνω το χατίρι. Όμως εκεί άκουσα για πρώτη φορά κάτι που με ταρακούνησε: “Το σώμα θυμάται και εκφράζει όσα δεν λέμε”.

Μιλήσαμε για τις ευθύνες, το στρες, την πίεση που κρατούσα μέσα μου. Η θεραπεία ξεκίνησε με κάτι απλό. Μερικά σταγονίδια κάθε μέρα. Όμως δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν η διαδικασία του να με δω αλλιώς. Να με προσέξω.

Τρεις μήνες μετά, ο πόνος είχε σχεδόν εξαφανιστεί. Κοιμόμουν καλύτερα, ήμουν πιο ήρεμος. Όχι μόνο θεραπεύτηκε το στομάχι μου – θεράπευσα και τον τρόπο που με φρόντιζα. Και αυτό, για μένα, ήταν η μεγαλύτερη αλλαγή.

Το άρθρο αυτό προέρχεται απο ➡️ Πατήστε εδω 

@2025 Αντρη Γρηγορίου.Όλα τα δικαιώματα διατηρούνται